in English soon


19 Απριλίου ήτανε..Μια Τρίτη απόγευμα..Μεγάλη Τρίτη κιόλας..Το Πάσχα πλησίαζε κι ο Νικόλας ακόμα να βγεί…Στις 5 είχα ραντεβού στο γιατρό για να τον ακούσουμε και να δούμε τι θα κάνουμε τελικά..Δεν θα το ξεχάσω…Ξαπλωμένη στο κρεβάτι με το γιατρό να με έχει βάλει στον υπέρηχο..και ξαφνικά…μου λέει “άκου”.. Μούδιασα ολόκληρη..Η καρδιά του Νικόλα ακουγόταν δυνατά αλλά γρήγορα..Ίσως πιο γρήγορα από το συνηθισμένο..Έχει ταχυπαλμία μου είπε ο γιατρός και με έστειλε στη Γενική κλινική για καρδιοτοκογράφημα.. Παίρνω τον Αντώνη μες στον πανικό..και συναντιόμαστε απ’ έξω.. Με βάζουν στο μηχάνημα και περιμένω..περιμένω..Κι έρχεται η μαία και μου λέει: “Έρχεται ο γιατρός σου, ο μικρός έχει ταχυπαλμία και οι παλμοί του είναι άστατοι ή κάτι τέτοιο…Νομίζω οτι τα αυτιά μου βούιζαν και δεν άκουγα τίποτα..Είχα αγχωθεί απίστευτα..Ο Αντώνης προσπαθούσε να ελαφρύνει την κατάσταση…Εγώ πάλι μες τον πανικό..Θυμάμαι μια μαία που ήρθε και μου είπε: “Μην ανησυχείς..Δεν θα τον αφήσουμε να πάθει τίποτα..Κι αν χρειαστεί μπορούμε να τον βγάλουμε σε λιγότερο από 5 λεπτά..” Και ηρέμησα κάπως..
Έρχεται ο γιατρός..Μου κάνουν τεχνητούς πόνους..και περιμένουμε πάλι..Πόνοι μηδέν…Ο γιατρός μου προσπαθεί να με εξετάσει..αλλά πολύ στενά τα πράγματα..Εγώ να βάζω τις φωνές και να πηγαίνω προς τα πίσω προσπαθώντας να αναρριχηθώ στο ταβάνι.. Λίγο ακόμα και θα γινόμουν spiderman.. Μου βάζουν επισκληρίδιο, καταφέρνει να με εξετάσει επιτέλους.. Τίποτα…Ο μικρός δεν θέλει να βγεί από ‘κεί μέσα…Α ρε πεισματάρικο αγόρι..
Καποια στιγμή μου σπάει και τα νερά ο γιατρός…Τι θέλεις να κάνουμε ; με ρωτάει..Να περιμένουμε κι αν δεν ξεκινήσει ο τοκετός να πάμε για καισαρική;; Πάμε για καισαρική του λέω..
Με ετοιμάζουν και μπαίνουμε χειρουργείο..Ακουγόταν τραγούδια από το ραδιόφωνο…Δεν θυμάμαι πιο ήταν αυτό που ακούγαμε..Κι είχα πει θα το σημειώσω…Θα νιώσεις κάτι σαν τράβηγμα μου λένε..και τσουπ…σαν να έφυγε κάτι από μέσα μου..Κάνω τα αυτιά μου ραντάρ να ακούσω το κλάμα του..Εκείνα τα δευτερόλεπτα..πως φαίνονται αιώνες τα άτιμα..Και τον ακούω..Δύο λεπτά μετά τα μεσάνυχτα..Μεγάλη Τετάρτη..00:02…20 Απριλίου 2011.
 Όλα καλά μου λένε..Και μετά μου φέρνουν ένα μικρό μπογαλάκι με ένα μικρό γλιτσιασμένο κεφαλάκι και το ακουμπάνε στον ώμο μου…Του φιλάω το μέτωπο..Μικρό μου γλιτσιασμένο μπογαλάκι..είσαι δικό μου!!! 
Τον παίρνουν για τις εξετάσεις..Ο Αντώνης περιμένει απ’ έξω..Τον βγάζει φωτογραφίες..Κι εγώ μέσα..να με ράβουνε.. Ούτε κέντημα τόση ώρα..Με πάνε στο δωμάτιο..Έρχεται όλο το σόι..Γιαγιάδες, παππούδες,ο μπαμπάς του, ο νονός του..Τους βλέπω στην πόρτα..Θέλω το μπογαλάκι μου αλλά δεν μου το φέρνουν να μη ζηλέψει η άλλη κοπέλα στο δωμάτιο..Δεν επιμένω.. (έπρεπε να είχα επιμείνει όμως..) Με παίρνει ο ύπνος..

Πρωί πρωί μου φέρνουν αυτό..Καλημέρα θησαυρέ μου…φως και ήλιε μου..

Δύο χρόνια πέρασαν..Καλά λένε ο χρόνος πετάει..Σαν να ήταν χτες…Έτσι μου φαίνεται…Ήταν ένα μικρό μπογαλάκι και τώρα είναι ένα ολόκληρο αγοράκι που μιλάει και τραγουδάει, που τρέχει και σκαρφαλώνει, που έρχεται και σε αγκαλιάζει και σου σκάει ρουφηχτά φιλιά και σου λέει με ύφος παμπόνηρο : “άι λογιου μάμι ” 
Ναι, ναι το ξέρω κι εγώ , το ξέρεις κι εσύ οτι με κάνεις ότι θες…Αλλά θα κάνω πως δεν το ξέρω..

Αστέρι μου, ψυχή μου, μονακριβάκι μου… Χρόνια σου πολλά ζωή της ζωής μου..Εσύ έγινες 2 χρονών και εμείς γίναμε 2 χρονών γονείς μαζί σου!! Να είσαι γερός πάντα και γελαστός..

Σ’ αγαπάμε τρελά..!!!