In English soon

Με τη μουσική είχα πάντα περίεργη σχέση. Ή που περνάει διάστημα που δεν αντέχω χωρίς μουσική ή που θα κάνω μήνες να ανοίξω το ραδιόφωνο. Στην εφηβεία δεν πήγαινα πουθενά χωρίς το walkman (βλ. αρχαία συσκευή αναπαραγωγής ήχου με χρήση κασέτας) στην τσέπη και τα ακουστικά στα αυτιά μου. Διάβαζα με μουσική, περπατούσα με μουσική, κοιμόμουν με μουσική. Μόνο ξένη μουσική τότε …Paula Abdul, Mariah Carrey, New kids on the block, Whitney Houston, Michael Jackson, Madonna, U2,Deep Purple, R.E.M.…Σας θυμίζουν κάτι ;; Πηγαίναμε στα club και λιώναμε στο χορό… Χορεύαμε στα πάρτι…ωραίες εποχές..


Και μετά ήρθε η φοιτητική ζωή  και το έντεχνο ελληνικό τραγούδι..Πυξ Λαξ, Κατσιμιχαίοι, Ελευθερία Αρβανιτάκη, Κότσιρας κι ένα σωρό άλλοι που ακούει κάθε φοιτητής -που σέβεται τον εαυτό του- στα φοιτητομάγαζα και στα κουτουκάκια γύρω από τα Πανεπιστήμια…Αν και για να πούμε όλη την αλήθεια..οκ μου αρέσαν κι αυτά (άλλωστε τα άκουγαν όλοι οι φίλοι μου) αλλά εγώ προτιμούσα τα μπουζούκια και τα σκυλάδικα και τα βαριά λαϊκά..μέχρι και τα γύφτικα τα τσιφτετέλια…Δεν λέω..καλό το ελαφρύ αλλά..πως αλλιώς να πεις το ντέρτι σου και τον καημό σου βρε αδερφέ…;; 


Και λόγω της νυχτερινής δουλειάς (βλ. φωτογράφος στα μπουζούκια)  εκείνη την εποχή,  γνώρισα και άκουσα ότι λαϊκό τραγουδιστή και τραγουδίστρια έχουμε..Και χόρεψα μη σου πω…Ναι ναι και επάνω στα τραπέζια και πάνω στα μπαρ…και πάνω στην πίστα..παντού..!!! Και τελικά κατέληξα…είμαι κατά βάθος του λαϊκού ρεπερτορίου..του τσιφτετελιού και του ζεϊμπέκικου..Κυρίως όταν θέλω να διασκεδάσω και να ξεδώσω..


Ακούω όμως τα πάντα..Και μπαλάντες για να χαλαρώσω, και R’n’B για να κουνηθώ λιγάκι, και Reggae το καλοκαίρι για να ταξιδεύω σε αμμουδερές παραλίες..και Rock για να ανάψουν τα αίματα..και Pop για να χαζολογήσουμε..Τα πάντα όλα..Αν και τώρα πλέον το ρεπερτόριο μου κυμαίνεται κυρίως ανάμεσα σε “ζουζούνια”, σε “λάχανα και χάχανα”, σε “τεμπέληδες δράκους” και σε “τραγουδάκια γάλακτος”..


Τα αγαπημένα μου τραγούδια τα έχω συνδυάσει με όμορφες αναμνήσεις και στιγμές της ζωής μου και κάθε φορά που τα ακούω γυρνάω πίσω σε εκείνες τις στιγμές…τι έκανα όταν τα άκουγα, με ποιούς ήμουν…


Λατρεύω Σφακιανάκη…Όλα του τα τραγούδια είναι αγαπημένα..και πολυτραγουδισμένα και πολυχορευμένα… χεχε..Δεν ξέρω ποιό να πρωτοδιαλέξω και ποιό να ξεχωρίσω… Θα βάλω λοιπόν αυτό…


“Καρντάσης” 


γιατί και μόνο που το ακούω θέλω να σηκωθώ να χορέψω.. να πάνε κάτω τα φαρμάκια και οι στεναχώριες.. Γιατί θυμάμαι που ήμουν 25 χρονών..Που δούλευα τότε φωτογράφος στην “Πύλη Αξιού” και στα ρεπό μας πάλι μαζευόμασταν παρέα και πηγαίναμε πάλι εκεί…Φίλοι παλιοί και καλοί..Που γλεντούσαμε παρέα..Τι μεθύσια, τι γλέντια, τι ξενοιασιά..Που δεν μας ένοιαζε τίποτα κι όλος ο κόσμος ήταν δικός μας..Το ακούω και το σώμα μου ακολουθεί…


Χαρούλα Αλεξίου…Μαγική φωνή…Δεν μπορώ να διαλέξω εύκολα γιατί όλα είναι ένα κι ένα…Θα βάλω αυτό …γιατί..γιατί ..έτσι..Επειδή “Είναι γλυκό να σ’ αγαπούν και να σου το λένε”…

“Τι γλυκό να σ‘ αγαπούν “
 

Έχω τα άπαντα στο αυτοκίνητο και τα έχουμε λιώσει..Τα βάζουμε όταν πηγαίνουμε στο χωριό και τραγουδάμε σ’ όλο το δρόμο..Λατρεύω τα παλιά της περισσότερο…Κάποια μου τα τραγουδούσε κι ο μπαμπάς μου.

Αυτό το τραγούδι μου θυμίζει την εφηβεία μου. Τα πρώτα μας πάρτι ..Το βάζαμε και περιμέναμε τα αγόρια να μας ζητήσουν να το χορέψουμε….Άτιμα αγόρια..άτιμα νιάτα που περάσατε…Φώτα σβηστά και ζευγαράκια αγκαλιασμένα…Αχ τι μου θύμισα τώρα…

“Every time we touch”


Τώρα ακούω και την πιό σύγχρονη εκδοχή…


και μου αρέσει εξίσου…

Αυτό το τραγούδι είναι από αυτά που είχαμε διαλέξει για το γάμο μας…Το είχα βάλει στο βίντεο με τις φωτογραφίες μας …

“Μέχρι το τέλος του κόσμου” 

” Όλο με κοιτάς σαν να με ρωτάς «πες μου, μ’ αγαπάς;», σου απαντάω «ναι», με ρωτάς «πόσο;», «τόσο!»κι εσύ πάλι «πόσο;».
Μέχρι το τέλος του κόσμου, μέχρι να χάσω το φως μου, μέχρι στον ουρανό να μην πετάνε πια πουλιά. Μέχρι το τέλος του κόσμου…έλα πάρε με αγκαλιά…”
Τα λέει όλα…Έτσι απλά…
Και τώρα το τραγουδάω και στο γιό μου..

Αυτό το τραγούδι μου το είχε στείλει σε κασέτα από την Αγγλία ένα κορίτσι που αλληλογραφούσαμε τότε…Κι έτσι γνώρισα αυτό το μελωδικό συγκρότημα..The Corrs…

“Runaway”
Μου θυμίζει κάποιες από τις ομορφότερες διακοπές μου…Την πρώτη φορά
που πήγαμε κοριτσοπαρέα στη Σαντορίνη (το αγαπημένο μου νησί !!).
Είχαμε νοικιάσει δωμάτιο πάνω στο γκρεμό…Το ακούγαμε (και το λιώσαμε…) με θέα το
ηφαίστειο.. Σε παρασέρνει…Μαγικό καλοκαίρι του ’98..
  
Και ένα τραγουδάκι bonus…Το αγαπημένο νανούρισμα του Νικόλα μου…


“Βγαίνει η βαρκούλα”

   
Του το τραγουδούσα από ημερών..μέχρι που χρόνισε και δεν ήθελε άλλο αγκαλιές και νανουρίσματα…Ήταν το μόνο που τον κοίμιζε..Τον κρατούσα αγκαλιά, το τραγουδούσα και λικνιζόμασταν…Δεν νομίζω να ξεχάσω ποτέ αυτήν την αίσθηση..Αλλά αν τυχόν…η βαρκούλα θα μου την ξαναθυμίσει…
Καλή εβδομάδα…