in English soon 


Το λέω συχνά και το ξαναλέω… Όταν κάνεις σχέδια.. κάποιος εκεί πάνω (ή μήπως εκεί κάτω;;;)  γελάει… Γιατί συνήθως όλο και κάτι θα πάει στραβά… (νόμος του Μέρφι…) 

Κάπως έτσι κι εμείς το τελευταίο διάστημα.. Σαν σε τρενάκι στο λούνα πάρκ… Μια κάτω.. μια πάνω.. 


Βρήκαμε επιτέλους σπίτι και ξεκινήσαμε τη διαδικασία της μετακόμισης.. Έχουμε ατελείωτα πράγματα… (μα πως και πότε μαζεύτηκαν όλα αυτά;;; Και κυρίως.. Που θα μπούνε;;;;) Και ξαφνικά, στην παλιά πολυκατοικία,  αποφασίζουν να ρίξουν τσιμέντο στο πάρκινγκ για να το φτιάξουν…Οπότε όχι πια θέση πάρκινγκ..  Ο δρόμος κεντρικός και πολυσύχναστος.. Το παρκάρισμα ανύπαρκτο.. Να μην βρίσκουμε χώρο να αφήσουμε  το αυτοκίνητο για κουβαλήσουμε πράγματα.. Ο Αντώνης να λείπει εκτάκτως εκτός Ελλάδας για δουλειά.. οπότε κάτι βιδώματα και μερεμέτια δεν μπορούσαν να γίνουν.. 


Όπως και να έχει μετακομίζουμε… Αρχίζουμε να μπαίνουμε σε τάξη σιγά σιγά… Και ξαφνικά βγαίνει πολύ υγρασία στους τοίχους… (Που απ’ ότι μάθαμε πάντα είχε μεγάλο πρόβλημα το σπίτι.. άλλα όταν το νοικιάσαμε δεν φαινόταν τίποτα..) Άντε λέμε.. θα δούμε τι θα κάνουμε.. Έρχονται και αργίες.. Θα κουβαλήσουμε μερικά πράγματα από το παλιό σπίτι που είχαν ξεμείνει.. Θα τακτοποιήσουμε το καινούριο.. θα ξεκουραστούμε…θα πάμε καμιά βόλτα.. Είναι και γιορτή .. Θα πάμε στην παρέλαση.. Να δούμε και μερικούς φίλους.. 


Και τότε ήρθε και το αποκορύφωμα… Το κερασάκι στην τούρτα.. 


Αγίου Δημητρίου ανήμερα.. Γυρίζω από το μάθημα το απόγευμα.. Παρκάρω.. βγαίνω…  και πριν προλάβω να διασχίσω το δρόμο.. πέφτει το πόδι μου σε μια μικρή αλλά βαθουλή λακούβα των υπέροχων ελληνικών δρόμων.. Γυρνάει το πόδι, σωριάζομαι στο δρόμο.. και βλέπω αστεράκια (και πεταλούδες κόκκινες κίτρινες και γαλάζιες.. ) Να είναι καλά ένας μπάρμπας που σταμάτησε και νοιάστηκε να με βοηθήσει.. μέσα σε εκείνο το σκοτεινό στενό.. Ευτυχώς το σπίτι δεν ήταν μακρυά και πήγα κουτσαίνοντας.. και κλαίγοντας από τον πόνο.. 


Πάλι καλά που στο σπίτι ήταν και η μαμά μου και ο Αντώνης.. Ο Νικόλας να έχει πανικοβληθεί που με είδε να κλαίω και να αρχίσει να βαριανασαίνει.. Τον ηρεμούμε και φεύγουμε για το νοσοκομείο που για “καλή” μας τύχη ήταν στην άλλη άκρη της πόλης.. 

Ακτινογραφίες.. γιατροί .. και κάταγμα στο πόδι… 


Το πόδι μου δεμένο με νάρθηκα.. κι εγώ να πρέπει να μείνω ξάπλα.. και να κάνω υπομονή.. 


Να έχω χίλιες δουλειές… με το σπίτι.. με τις κούτες… με τα μαθήματα και τους μαθητές μου που δίνουν για πτυχίο σε ένα μήνα.. Με το φροντιστήριο που ξεκίνησα πριν λίγες μέρες.. Να θέλω να ασχοληθώ επιτέλους με το Νικόλα που τόσες μέρες τον έχω παραμελήσει με τη μετακόμιση και τις ετοιμασίες και τα τρεξίματα… (ευτυχώς η γιαγιά του είναι η αδυναμία του..).. Που θέλω να κάνω ετοιμασίες για τα Χριστούγεννα.. (όχι δεν είναι νωρίς..) 


Και να έρχεται αυτό… 


Έτσι μου έρχεται να τσίριξω… Για την ατυχία και την άτυχη στιγμή.. Για το άδικο.. Για το ότι θα πρέπει να ξαναπάω σε δυο βδομάδες από σήμερα (που πήγα το πρωί για να το ξαναδούν..)  για να το ξαναδούν…. Για το οτι θα πρέπει να κινούμαι  με πατερίτσες όλες αυτές τις μέρες.. Για το οτι δεν θα μπορώ να κάνω μόνη μου παρά ελάχιστα πράγματα.. 


Και πρώτη φορά που νιώθω τόσο αβοήθητη και αγανακτισμένη.. Που πρέπει να μου μαγειρεύουν και να μου καθαρίζουν.. που κι ένα ποτήρι νερό δεν μπορώ να πάρω μόνη μου.. Που ούτε το Νικόλα δεν μπορώ να τον ετοιμάσω ή να τον πάω σχολείο.. Που μετακινούμαι με το ζόρι.. Που δεν μπορώ να πάω πουθενά για να ξεσκάσω…


Και μόνο για τη μαμά μου στεναχωριέμαι.. που τρέχει για όλα και με βοηθάει… και που έχει κουραστεί τόσο πολύ με τη μετακόμιση, και τις δουλειές και τη φροντίδα του Νικόλα…. κι έλεγε να πάει μερικές μέρες στο χωριό να ξεκουραστεί.. Και τώρα δεν μπορεί…γιατί πρέπει να κάτσει μαζί μου για να μου κάνει τη νοσοκόμα, και την οικιακή βοηθό.. και τη νταντά του Νικόλα.. (οκ αυτό το χαίρεται..χεχε) Α ρε μάνα.. ηρωίδα.. Τι θα έκανα χωρίς εσένα..;;  Ένα πολύ πολύ πολύ μεγάλο δώρο θα σου πάρω.. 


Και μετά έρχεται και η φλασιά οτι υπάρχουν άνθρωποι που αυτή είναι η καθημερινότητα και η ζωή τους.. Που σ΄αυτή τη χώρα που ζούμε όλα είναι δύσκολα και ακόμα περισσότερο για εκείνους που έχουν άλλες ανάγκες.. Και λες.. δόξα τω Θεό.. που εμένα είναι προσωρινό.. Που θα ξαναπερπατήσω και θα ξανατρέξω και όλα θα πάνε καλά.. 


Ευτυχώς ο Νικόλας με φιλάει κάθε 3 δευτερόλεπτα.. και θα με φροντίσει τώρα εκείνος- λέει- όπως τον φροντίζω εγώ..Και λιώνω… 


Και λες.. μπόρα είναι και θα περάσει.. Κάτι θετικό θα έρθει τώρα.. δε μπορεί !! Όλα θα πάνε καλά.. Έτσι δεν είναι;;; 



Κι ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους αυτούς τους γνωστούς και άγνωστους φίλους που νοιάστηκαν και μου ευχήθηκαν περαστικά και καλή ανάρρωση..και μου έστειλαν θετικές σκέψεις και δύναμη.. 


post signature