in English soon


Στο χωριό μου στη Χαλκιδική…ένα περίεργο πράγμα συμβαίνει.. Ενώ όλοι γιορτάζουνε τον Άγιο Γεώργιο τη δεύτερη μέρα του Πάσχα..εδώ τον γιορτάζουνε την τρίτη μέρα..Δηλαδή σήμερα..Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό αλλά η μαμά μου λέει ότι πάντα έτσι το γιορτάζανε εδώ..
Γίνεται λειτουργία στο μικρό ξωκλήσι του Αγίου Γεωργίου, έξω από το χωριό. 

Στο τέλος της λειτουργίας έρχονται καβαλάρηδες με άλογα. Κι από ‘κει κατηφορίζουν στην παραλία για τους καθιερωμένους αγώνες προς τιμή του Αγίου.. Τόσα χρόνια δεν μπορέσαμε να πάμε αλλά μιας και φέτος είναι αργία καταφέραμε να δούμε τους αγώνες..
Ξεκινήσαμε νωρίς από την εκκλησία. Ο Νικόλας κι εγώ κοινώνησαμε μιας και δεν μπορέσαμε να πάμε την Μεγάλη Εβδομάδα..Στο τέλος της λειτουργίας μοιράζανε τσουρέκι σπιτικό και λουκουμάδες με μέλι και κανέλα.. Τους τιμήσαμε δεόντως..
Στο μεταξύ είχαν αρχίσει να έρχονται τα άλογα..

Περήφανα ζώα..Ο Νικόλας τρελάθηκε..Πήγαινε στο καθένα και ρωτούσε πως το λένε..”Είμαι ο Νικόλας, πως σε λένε.;;” 

 Ακούσαμε ένα σωρό ονόματα..Αυτή είναι η “Αλέκα”, αυτή η “Τριάδα”, ο “Γκάγκας“, ο “Τόρες”, ο “Ρίκο“…Άρχισαν να έρχονται κι άλλα…Γέμισε ο τόπος άλογα και καβαλάρηδες..Όλοι νέοι, κάποιοι στην αρχή της εφηβείας τους. Κι ανάμεσα στα αγόρια και δυο κορίτσια..
Πήγαμε στην παραλία, στο κοινοτικό κάμπινγκ, στους “Μύλους”. Εκεί ήταν η αφετηρία..Στηθήκαμε στην παραλία. Τα άλογα θα έτρεχαν ανά τριάδες..Πρώτα τα καθαρόαιμα και μετά τα ντόπια..Τρέχουν κατά μήκος της παραλίας.

 
Στο τέλος των αγώνων οι νικητές παίρνουν τα βραβεία τους..αλλά ο Νικόλας δεν άντεξε τόσο. Κάναμε όμως στάση για σουβλάκι..χαχα..

Και του χρόνου να είμαστε γεροί να ξανάρθουμε…