Σήμερα το απόγευμα μετά τη δουλειά πήγα στα Κ.Ε.Π. να πάρω ένα πιστοποιητικό.Μετά από λίγα λεπτά μπήκε μια κοπέλα με μια όμορφη κοιλιά , φουσκωτή φουσκωτή και πήγε να περιμένει στο τέλος της ουράς. Δεν κουνήθηκε κανένας ούτε και οι κοπέλες από τα Κ.Ε.Π. είπαν τίποτα…οπότε γυρνάω και της λέω να μην περιμένει καθόλου και να πάει κατευθείαν μπροστά…Έτσι κι έκανε..και αμέσως την εξυπηρετήσανε. Ένιωσα απίστευτα όμορφα..για κάτι τόσο απλό που έπρεπε να είναι αυτονόητο για όλους….μια έγκυος ή μια μαμά με παιδάκι πρέπει να έχει προτεραιότητα.Όταν ήμουν έγκυος μου τύχανε μερικές περιπτώσεις τέτοιες που κάποιοι Άνθρωποι (το Α κεφαλαίο) μου έδωσαν τη σειρά τους στην ουρά ή τη θέση τους στο λεωφορείο. Μου έτυχαν βέβαια και οι άλλες περιπτώσεις που έπρεπε να διεκδικήσω αυτό που δικαιούμαι. Αν και η αλήθεια είναι οτι γενικά σε τέτοια θέματα είμαι λίγο δειλή και δεν θέλω να κάνω φασαρίες..όμως καμιά φορά…οι ορμόνες ..τι να πω, απαιτούσα το αυτονόητο..την ειδική θέση στο λεωφορείο και την άμεση εξυπηρέτηση στις ουρές. Πάντως παρατήρησα οτι οι περισσότεροι που μου έδιναν τη σειρά τους ήταν άντρες. Ίσως οι γυναίκες ξεχνάνε πως ήταν εκείνη την περίοδο..
Κρίμα γιατί θα έπρεπε να καταλαβαίνουμε περισσότερο η μια την άλλη. Εγώ πάντως – υποσχέθηκα στον εαυτό μου (τότε με την κοιλιά τούρλα) οτι όσο και να βιάζομαι θα δίνω τη σειρά μου..έτσι για να είμαι κι εγώ Άνθρωπος με το Α κεφαλαίο…καληνύχτα !!!
Two boys and Hope
Related posts
Σχετικά
Είμαι η Ελπίδα, ή αλλιώς.. η μαμά του Νικόλα. Νηπιαγωγός κατά βάθος-καθηγήτρια αγγλικών κατά λάθος, φανατική βιβλιοφάγος, ερασιτέχνης φωτογράφος, παθιασμένη ζαχαροπλάστισσα (με αδυναμία στη σοκολάτα), ανήσυχη crafter και μαμά Blogger...
Learn more