Στο χωρίο ζει ακόμα η γιαγιά μου – η τελευταία και μοναδική που μου έμεινε από παππουδογιαγιάδες -η γιαγιά Ελένη… Πολύ πεισματάρα, λίγο παραπονιάρα, λιγάκι αθυρόστομη…λέει τα πράγματα με το όνομά τους…Καμιά φορά το παρακάνει…αλλά τι να γίνει, έχει περάσει τα 80 φεύγα… και καμιά φορά κάνουμε και τα στραβά μάτια και τα κουφά αυτιά χεχε… Η αυλή μπροστά στο σπίτι της είναι πάντα γεμάτη λουλούδια και γατιά..Ίδια κι απαράλλαχτη…
Έτσι τη θυμάμαι πάντα απο τότε που ήμουν μικρή…Με τη μόνη διαφορά οτι το κούτσουρο μέσα στο παρτέρι δεν ήταν κούτσουρο τότε αλλά μια υπέροχη ελιά..που την κόψανε εδώ και χρόνια γιατί ήταν άρρωστη..Πολύ λυπήθηκα πάντως…Η γιαγιά μου τα αγαπαέι τα λουλούδια της και τα προσέχει πολύ…Έχει “πράσινα δάχτυλα” που λένε…ότι φυτεύει πιάνει..Μπορεί να παραπονιέται που κουράζεται για να τα ποτίζει ..αλλά της αρέσουν..χεχε..
Την
περισσότερη σκιά κάνει μια τεράστια καρυδιά…Είναι εκεί από τότε που
θυμάμαι τον εαυτό μου…Κι αν έχουμε φάει καρύδια και καρυδόπιτες από
αυτήν…Κάτω από τα κλαδιά της παίζαμε με τα ξαδέρφια μου…
Το
σπίτι είναι παλιό…ή μάλλον ήταν παλιό..γιατί ο θείος μου το έκανε μια
γερή ανακαίνιση πριν μερικά χρόνια…(μόνο που δεν το γκρέμισε…) αλλά
το κάτω πάτωμα ακόμα έχει τη μυρωδιά και την αίσθηση που είχε όταν
ήμουν μικρή…Κάθε φορά που πηγαίνω..θυμάμαι τα καλοκαίρια που ερχόμουν
στο χωριό…Τα μεσημέρια έβγαινα στο πάνω μπαλκόνι και διάβαζα τα
αγαπημένα μου βιβλία κάτω από τα κλαδιά της ελιάς (μέχρι επάνω φτάναν τα
κλαριά της τότε…)
 

Ο Νικόλας τσουρομάδησε λίγο το βασιλικό για να δει πως μυρίζει…Ευτυχώς η γιαγιά δεν μας πήρε χαμπάρι..χεχε..
Η καινούρια γατούλα γέννησε πριν λίγους μήνες και τα τέσσερα μικρά της κρύβονται μέσα στα χορτάρια και παίζουν..Είναι όλα πανέμορφα…

Όμορφα καλοκαίρια…που έχω περάσει σ’αυτό το σπίτι και σ’αυτή την αυλή…και πιτσιρίκα και έφηβη και κοπέλα και τώρα πια …μαμά…Ευτυχώς ο Νικόλας πρόλαβε και τη γιαγιά, και το σπίτι και την αυλή…Κι όταν μεγαλώσει κι άλλο θα παίζει κι αυτός με τις ξαδέρφες του κάτω από την καρυδιά στην αυλή της γιαγιάς μου…