in English soon


φωτογραφία από εδώ

Έχει περάσει ένας χρόνος από εκείνο το βράδυ που έγραψα την πρώτη μου ανάρτηση.Ένας χρόνος γεμάτος χαρές και γέλια αλλά και στεναχώριες και προβλήματα…Όμως πάνω από όλα -για μένα-ένας χρόνος μαγικός αφού είχα το Νικόλα μου και έβλεπα την κάθε στιγμή μέσα από εκείνον..…
Και μέσα από αυτό το σπιτάκι, μέσα από αυτό το παράθυρο, τα μοιράστηκα με ένα σωρό ανθρώπους, που αν και δεν με γνώριζαν,ήθελαν να μάθουν για μένα..για μας…Και ήθελα να έχει ο Νικόλας μια καταγραφή των αναμνήσεών του κι εγώ το ημερολόγιο μου για να γράφω για ότι κάνω, ότι βλέπω, ότι ζω….για να τα θυμάμαι... 
Κι όλα αυτά να τα μοιράζομαι..Γιατί όταν μοιράζεσαι τη ζωή σου με άλλους..πολλαπλασιάζονται οι χαρές και μειώνονται οι στεναχώριες..
Ένα χρόνο τώρα, γνώρισα υπέροχα κορίτσια που νιώθω πραγματικά οτι τα ξέρω…κι ας μην έχουμε συναντηθεί ποτέ..Μοιραζόμαστε όμως την καθημερινότητά μας, τα προβλήματά μας, τις χαρές, τις γιορτές, τα κατορθώματα των παιδιών μας…Μαθαίνω τα νέα τους κι εκείνοι τα δικά μας..Χαίρομαι στη χαρά και λυπάμαι στη λύπη τους..
Γνώρισα ανθρώπους που σε εμπνέουν και σε κάνουν να θέλεις να γίνεις καλύτερος άνθρωπος και καλύτερος γονιός..Ανθρώπους που σε κάνουν να σκέφτεσαι, να προβληματίζεσαι, να συγκινείσαι…

Ευχαριστώ που έρχεστε στο σπίτι μου και γίνεστε μέρος της ζωής μας, της παρέας μας…Που ενδιαφέρεστε για μας όπως μόνο οι φίλοι μπορούν..Ευχαριστώ που είστε κοντά μας κι ας είστε χιλιόμετρα μακρυά…

Ένας καινούριος χρόνος blogging ξεκινά…

καλή μας εβδομάδα…