Βγήκαμε κι εμείς την Κυριακή, όπως όλος ο κόσμος, να δούμε την παρέλαση…Πρώτη φορά για το Νικόλα…και 30η περίπου για μας, χε χε. Συνήθως πάω στους Αμπελόκηπους…γιατί εκεί έκανα κι εγώ και γιατί εκεί είναι τα τελευταία ξαδέρφια που πάνε ακόμα σχολείο..Κι εγώ πάντα τα βγάζω φωτογραφίες… Δεν ξέρω γιατί… αλλά πάντα με συγκινεί η παρέλαση…Δεν ντρέπομαι που το λέω.. Θυμάμαι το σχολείο, την προετοιμασία, την ανυπομονησία, την αίσθηση που έχεις να σε κοιτάνε τόσα ζευγάρια μάτια…Σκέφτομαι ότι κι εγώ πριν από πολλαααά πολλαααά χρόνια έκανα ακριβώς την ίδια διαδρομή…όμορφες στιγμές!!! Φέτος λοιπόν ήταν και ο Νικόλας μαζί μου…και οι περήφανοι γιαγιαδοπαπούδες (οι γονείς μου..) μιας και θα τρώγαμε μαζί το μεσημέρι..

Η μέρα ήταν υπέροχη και ο μικρός έκανε βόλτα στην αγκαλιά του παππού ..
κι έπαιζε με το “κλασικό” ελληνικό σημαιάκι της παρέλασης… 
…και καθόταν και στην αγκαλιά της γιαγιάς…

Να και το κορίτσι μου…η πιο μικρή αγαπημένη μου ξαδέρφη…Η Χρύσα..
 
Μαζί μεγαλώσαμε εγώ κι αυτή…Ήταν ένα μικρό μωρουλίνι και τώρα έγινε ολόκληρη κοπέλα… στην 3η Γυμνασίου..Και πάει και στο γυμνάσιο που πήγαινα κι εγώ..!!! 
Αχ ..συγκινήθηκα πάλι…!!
Anyway…μετά την παρέλαση πήγαμε για καφεδάκι με φίλους ως συνήθως… Ο Νικόλας εκεί…ακμαίος και ακοίμητος..έφαγε τα γιαουρτάκια του…πήγαινε από αγκαλιά σε αγκαλιά και προσπαθούσε να αρπάξει ότι είχε το τραπέζι…έριξε κι ενα ποτήρι νερό για το καλό…
Το μεσημέρι τιμήσαμε τον πατροπαράδοτο μπακαλιάρο σκορδαλιά της μαμάκας μου και γυρίσαμε το απόγευμα στο σπίτι…με το Νικόλα να έχει αποκοιμηθεί στο αυτοκίνητο… Μια όμορφη Κυριακή…Μια όμορφη 25η Μαρτίου…
(ps.Του χρόνου θα τον ντύσω τσολιαδάκι- όπωσδήποτε !!!)