..”Να γίνεις γιατρός” μου έλεγε ο παππούς μου όταν ήμουν μικρή..”Να μας φροντίζεις όταν γεράσουμε”..Καημένε μου παππού..έφυγες νωρίς, χωρίς να δείς και πολλά από τη ζωή μας…Δυστυχώς δεν έγινα γιατρός..Πως θα μπορούσα άλλωστε..εγώ βλέπω αίμα και λυποθυμάω…Και όχι μόνο αίμα…αρκεί να δω και τις σύριγγες..και πάρτην κάτω την Ελπίδα…χεχε…Όχι γιατρός…ούτε τραυματιοφορέας δεν θα μπορούσα να γίνω.. Το χειρότερό μου είναι να μου παίρνουν αίμα…Βλέπεις..οι φλέβες μου είναι τόσο ψιλές που δεν μπορούν να τις βρούν εύκολα οι νοσοκόμες…Μόνο αν είναι πολύ μαστόρισσες…Και δυστυχώς αυτές είναι λίγες μάλλον γιατί εγώ σπάνια τις πετυχαίνω…Βέβαια με την εγκυμοσύνη κι όλες αυτές τις εξετάσεις που έπρεπε να κάνω, το συνήθισα λίγο..και δεν ταβλιαζόμουν..Σκεφτόμουν οτι είναι για το καλό του μικρούλη που έκανε τούμπες μέσα στην κοιλιά μου και προσπαθούσα να χαλαρώσω…Παρόλαυτά όμως…ακόμα και τώρα όταν βλέπω αυτό το κόκκινο υγρό…ε καμιά φορά..αρχίζω να χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου…Και που θέλω να καταλήξω με όλα αυτά; Στο γεγονός οτι ο Νικόλας χτες, εκεί που έτρεχε αμέριμνος στο μπαλκόνι…τρώει μια βούτα και πέφτει κάτω..Βάζει τα κλάμματα,τον σηκώνω γρήγορα, και τότε συνειδητοποιώ ότι τρέχει η μύτη του αίμα…Εντάξει μπορεί να μην είναι τίποτα το τραγικό αλλά για μένα ήταν…Πανικοβάλλομαι και σχετικά εύκολα… (σημείωση στον εαυτό μου: να προσπαθήσω να είμαι πιο ήρεμη σε τέτοιες καταστάσεις..)…Ο Νικόλας να κλαίει, το αίμα να τρέχει κι εγώ να του πλένω το πρόσωπο…Ευτυχώς σταμάτησε γρήγορα και ηρέμησα κι εγώ..Βέβαια η μυτούλα του πρήστηκε λιγάκι αλλά ευτυχώς όλα καλά..Κι αφού τελείωσαν όλα…κάθισα κι εγώ να ηρεμήσω γιατί άρχισα να ζαλίζομαι..Με πιάνει που με πιάνει το αίμα..αλλά το αίμα του παιδιού μου..εκατό φορές χειρότερα…Ήταν και η πρώτη φορά που χτύπησε έτσι..με κατατρόμαξε.. Κάτι τέτοιες στιγμές πάντως σκέφτομαι οτι θα ήταν καλό να ήμουν γιατρός..Δεν θα αγχωνόμουν για το τι πρέπει να κάνω ή αν το κάνω σωστά… Όπως και να ‘χει..τέλος καλό..όλα καλά..έτσι δε λένε..;; Καλημέρα…
12 Comments
Αφήστε μια απάντηση
ανατρίχιασα,αναγουλίασα ,όλα τα σε ανα… έπαθα μεσημεριάτικα γιατί μια απο τα ίδια είμαι κι εγώ…
καλώς τη συμ-παθούσα…μα λέω κι εγώ ..μόνο εγώ τα παθαίνω όλα αυτά…Να που υπάρχουν κι άλλοι ε;
Αχ Ελπίδα μου καταρχάς περαστικά. Κατά δεύτερον… δεν θα το πιστέψεις αλλά χθες πάθαμε κι εμείς σχεδόν το ίδιο χθες. Εκεί που ήταν πάνω στην καρέκλα του τραπεζιού του μπαλκονιού και παίζαμε σε απόσταση αναπνοής, γλιστράει και πέφτει με το στόμα στην άκρη του τραπεζιού. Την ίδια ταραχή έπαθα…σκίστηκε το χειλάκι της εσωτερικά (ευτυχώς δεν έχουμε ακόμα πάνω δόντια) και το αίμα έρεε σαν νερό. πανικοβλήθηκα και πήρα αμέσως τον γιατρό για να δω πώς να το σταματήσω γιατί το νερό δεν έκανε τίποτα…(μα που βρέθηκε τόσο αίμα). Τέλος καλό όλα καλά… όχι τίποτα άλλο αλλά είχε και τα γενέθλιά της χθες… Σε λίγη ώρα έμοιαζε σαν την Angelina Jolie αλλά μέχρι το απόγευμα είχε ξεπρηστεί! Το είχε η μέρα φαίνεται… πανσέληνος βλέπεις! Σε φιλώ και ελπίζω αυτό να είναι το μόνο κακό που θα δούμε. Callie by Anthomeli
Καταρχήν χρονια πολλά στο Μελιτάκι…και περαστικά να είναι..Τι να πω..όντως η πανσέληνος ;; Ας ελπίσουμε αυτά να είναι τα χειρότερα ε; φιλια…
Μια φίλη μου μόλις δει αίμα μας προειδοποιεί "μην τρομάξετε θα λιποθυμήσω" και πάρτην κάτω! Ακόμα και από κοτόπουλο αίμα λέμε…Τραγικό!
Περαστικά σας και σιδεροκέφαλος Ελπίδα μου! Κι αυτά μέσα στο πρόγραμμα είναι.
ε καλά ..τουλάχιστον από κοτόπουλο μπορώ να δώ…χμμμ το μοσχάρι λίγο με χαλάει χεχε…Αυτά αν είναι τα χειρότερα..θα είμαστε καλά..φιλιά Τζωρτζινάκι!!
Αχ βρε Ελπίδα μου, πρέπει να δείχνουμε τεράστια δύναμη για χάρη των παιδιών μας! Το ίδιο θέμα έχω κι εγώ με το αίμα, αν και μετά την εγκυμοσύνη μου το ξεπέρασα κατά πολύ!
Περαστικά στη μυτούλα σας!
Φιλια
ευχαριστώ Ερμιόνη μου…Ήδη άρχισε να ξεπρήζεται..
Όλες κάπως έτσι δεν είμαστε? Και τον δικό μου μικρό, Νικόλα τον λένε. Και στο λεξικό στη λέξη "πέφτω" έχουν την φωτογραφία του!!! Μήπως τελικά το έχει το όνομα???:))
Λες;;; Λες νατ το 'χει το όνομα…Χμμμ..Μήπως είναι και κληρονομικό..γιατί κι εγώ πέφτω συνέχεια..χαχα…Να τον χαίρεσαι κι εσύ το Νικόλα σου!!!
Εγώ πάλι ακριβώς το αντίθετο! Αίματα, ανοιχτές πληγές, χτυπήματα κ.α. δεν έχω κανένα πρόβλημα να τα βλέπω! Εντάξει, με τη μικρή ανησυχώ πιο πολύ εννοείται, αλλά κρατάω ευτυχώς ψυχραιμία σε κάτι τέτοια..Μέχρι τώρα λέω..μην το παίζω και υπεράνω..
Να και μια θαρραλέα..χεχε..Μπράβο Βέρα…Χαρά στο κουράγιο σου!! Εγώ πάλι-είπαμε- τζίφος…χαχα